Depremde ailesini kaybetti, Bakan Koca’ya seslendi

Hatay sarsıntısında eşini ve üç çocuğunu da kaybeden gazeteci Mahmut Şan, zelzelenin birinci günü hastanede karşılaştığı Sağlık Bakanı Fahrettin Koca’ya “İnsanlar enkazdan çıkıyor lakin hastanede şu anda ölüyor. Bir an evvel müdahil olun, burada tedavi eden doktor yok” dediğini aktardı. Şan, “Benim kızım enkazdan çıktıktan 7 saat sonra vefat etti. Sıhhat takımları olmuş olsaydı, ölmeyebilirdi” dedi.

Hatay’daki sarsıntıda meskeni ve işyeri yıkılan gazeteci Mahmut Şan, eşini ve 7 çocuğundan üçünü de sarsıntıda kaybetti. İki çocuğu zelzele anında vefat eden Şan, kızını ise yaralı olarak kurtardı. Lakin kızı Hatice de götürdüğü ikinci hastanede, enkazdan çıktıktan 7 saat sonra iç kanama nedeniyle hayatını kaybetti.

Depremden sonra Ankara’ya gelen ve çocuklarıyla hayata tutunmaya çalışan Şan yaşadıklarını şöyle anlattı:

“Sarsıntı sırasında eşimle konuşurken gözüm daima tavandaydı, hangi tarafa düşecek diye hesabını yapıyordum. Eşim tarafına düştü. Eşimi çekmeye çalıştım, çekemedik. Ben de yere yattım. Allah korudu ve çıktık. Öbür çocuklarım da 7 çocuğum var, eşim, oğullarım Muhammed ve Selahattin enkazın altında kalıp vefat ettiler.

‘Kızımı enkazdan sağ çıkardım’

19 yaşında olan kızım Hatice’yi canlı olarak çıkardım. Benim telefonum ve aracın anahtarı içerideydi. 3 saat sürdü onu çıkarmak. Ayakları çok berbattı. En çok ‘Baba kurtar beni’ diyordu, kurtardık. Araç da yok. Sağ olsun orada tanımadığım bir beyefendi, yanında da bir abla vardı, o da yaralıydı. Allah razı olsun kendisinden. Onun aracı ile biz Hatay’ın bölge hastanesine gittik. Bölge hastanesine gittiğimizde çok farklı şeylerle karşılaştık. Beşerler enkazdan çıkıp, hastanede vefat ediyordu. Yüzlerce binlerce diyebilirim meyyit vardı. O anda bir tane sağlıkçıyı buldum. Sedye de yoktu. Tekerlekli sandalye de yoktu. Herkes can kaygısındaydı, yağmurdu, soğuktu. Kızımı olağan sandalyeye oturttum ve bir sandalyeye de ayaklarını uzattım. Sonra bir doktor aramaya çalıştım. Bir sağlıkçıyı getirdim, ‘Çocuğunu buradan götür’ dedi bana.

‘Bakan Koca’ya burada doktor yok dedim’

Dışarı çıktım ve araç derdindeydim. Altınöz ilçesinden bir tane Allah razı olsun, Hacıpaşa Mahallesi’nden bir amcam sağ olsun, daha evvel tanıdığım, onunla karşılaştım. O vakit oğlum Mahmut ‘Baba bir çocuk var. Tanımıyorum, ölmüş. Onu nereye bırakacağımı ben de bilmiyorum. Bırakmamız lazım’ dedi. Ambulans geldi ve kuyruk vardı. Acile yetişmeden evvel. Geldiler ambulanstaki sıhhat takımı arkadaşlar ve meyyit görünce bıraktılar. Ellemediler. ‘Bari indirin, bunu bir yere koyalım’ dedim. Dinlemediler. O anda da Hatay Valisi Rahmi Doğan ve Sağlık Bakanı Fahrettin Koca ile karşılaştım. O vakit hem vali beyefendiye hem de bakanımıza ‘İnsanlar enkazdan çıkıyor fakat hastanede şu anda ölüyor. Bir an evvel müdahil olun, burada tedavi eden doktor yok’ dedim. Sağlık Bakanı elini omzuma koydu, ‘Kardeşim ben bunun için buradayım. Uğraş ediyoruz, onun için geldim. Onu yapmak için geldim’ dedi. Bu lafı söyledikten 2 gün sora sahra hastanesi yapıldı. Sıhhat Bakanı beni gördüğü zaman hatırlar. Hatay Devlet Hastanesi, bölge hastanesinde orada sizinle görüştüm Sayın Bakanım. Sizinle orada takriben saat 9 üzereydi, sabahleyin, birinci gün 6 Şubat’ta. Ama sahra hastanesi 2 gün sonra yapıldı. Beşerler tedavi görmediğinden ötürü binlerce insan vefat etti.

‘Sağlık grubu olsaydı kızım ölmeyebilirdi’

Ben amcanın otomobiline çocuğumu koydum. Salih Dinder arkadaşımın kızı ile birlikte Abdüllatif amcanın otomobiliyle Altınözü ilçesine diğer hastaneye götürdük. Altınözü Hastanesi’nde benim kızım iç kanamadan vefat etti. Olağan ki Allah’ın dediği olur lakin ben kızımı enkazdan çıkardıktan 7 saat sonra vefat etti. Sıhhat grupları olmuş olsaydı, ölmeyebilirdi.

‘Otizmli çocuğumu toplumsal hizmetlere bıraktım’

Bir çocuğum daha var, otizm hastası. O da ismi Mahmut, benim adım da Mahmut. O da enkazın altındaydı, Ankara’ya getirdim. Etlik Kent Hastanesi’nde tedavi gördü ve şu anda toplumsal hizmetlere bıraktım. Zira eşim ve 3 çocuğum vefat etti, öteki 3 çocuğum daha var, Mahmut’tan diğer. Hatay’daki zelzele çok berbattı. Ben çabucak sarsıntıdan yarım saat içinde kendi imkanlarımla çıktım. Beşerler sokakta, yağmurun altındaydı. Herkesin üzerinde giysi yoktu. Kimilerinde telefon vardı, ‘Arayın’ dedim ve hiç kimse 112’ye ulaşamıyordu. İnsanların reaksiyonları büyüktü, 112’yi aramaya çalışıyorlardı lakin çıkmıyordu. Arabası olan gidebiliyordu.”

‘Enkaz altındaki bireyleri mi çıkaracaksın?’

Yaşananları “çok makus ve zordu” kelamlarıyla özetleyen Şan, şöyle konuştu:

“Bütün çocuklarımı kendi imkanlarımla çıkardım. İki çocuğumun cesetlerini kurtarma takımları çıkardı. 3 kızımı sağlıklı halde çıkardım lakin onları koruyacak bir yer yoktu. Onları bir yere bırakıp öbür çocuklarımı çıkarmak için ne yapacağım? Çıkardıklarımı mı koruyacaksın yoksa enkazın altındaki bireyleri mi çıkaracaksın? Bu bahis da çok sorunluydu. O an hiçbir şey aklıma gelmiyordu, enkazın altındaki insanları. Hem çocuklarımı hem de komşumuzda abla vardı, iki kızıyla bir arada. Kızımı çıkartamazken, karşıda yan taraftaki binada bir abla vardı, sesleniyordu, ‘Yardım edin’ diye. O ablaya yardımcı oldum, çocuklarıyla birlikte. Çok şükür şu an sağlıklı durumdalar.

‘Sanki bir rüyaydı’

Acı hissetmiyordum zira enkazdaki insanları çıkma derdindeydim. Artık ortadan 5-6 gün geçtikten sonra güya bir duştu. Çok berbattı, bilhassa çocuklarımı, eşim ve 3 çocuğumu toprağa verirken çok büyük bir acı. Anlatılacak bir mevzu değil.”

Şan, birinci 3 gün yardım gelmediğini ve sonra gelen yardımlarda da uyum olmadığını söyledi. Şan, “Yardım geldi fakat yardımı meskeni olmayan, üzerinde elbise olmayan şahıslara gelmedi” dedi.

Şan, Hatay’da gazetecilik yapmaya devam edeceğini ve sarsıntıdan sonra yaşanan meseleleri aktarmaya çalışacağını da tabir etti.