Jennifer Clement
Jean-Michel asla kitap okumuyor. Mitoloji, tarih ve anatomi kitapları topluyor, bir de çizgi roman ve gazete. Onu çarpan sözcükleri arayıp fotoğraflarına koyuyor. Suzanne’in söylediği şeyleri dinliyor ve onları çizimlerine yerleştiriyor. Televizyona kulak veriyor. Bir gün, “Suzanne,” diyor, “artık neredeyse ünlü bir ressam sayılırım ancak çizim yapmayı bilmiyorum. Kaygılanmalı mıyım sence?”
Suzanne, “Kendi kendine çizim öğrenirsen sorun kalmaz,” diye yanıtlıyor. O gün, daha sonra, Jean-Michel meskene “çizim Nasıl Yapılır” kitaplarıyla dönüyor: At çizimi, çiçek çizimi, Görüntü çizimi, vesaire. Eğleniyor. Kitapları gülünç buluyor ve birtakım çizimleri kopya ettiği birkaç fotoğraf yapıyor. Jean her vakit uyuşturucu kullandı, hiç orta vermedi. Avrupa’ya, Japonya’ya ya da yeni bir yere gittiğinde birkaç saat içinde istediğini nereden bulacağını öğrenirdi. Bir cins radarı vardı güya. Bir kezinde beni almak için Kanada’ya geldi, beş dakika sonra kardeşimin motoruyla uyuşturucu sa- tın almaya gidiyordu.
Dul Bayan Basquiat – Bir Aşk Öyküsü, Jennifer ClementÇeviri: Avi Pardo, Siren Yayınları, 168 syf., 2022.
Bir öteki ilgi alanı da kızlardı, bayanlar. Severdi bayanları. Seksi severdi. Her vakit bir sürü bayanla birlikte olurdu. Crosby’deki dairesinde oturduğum birkaç ay dışında bana hiç sadık kalmadı. Pek çok farklı bayanla münasebeti vardı. Lakin çabuk sıkılırdı. Onun için hakikaten özel olup olmadığımdan bu yüzden emin olamıyordum. Bazen hâlâ emin olamıyorum. Öbürleri bana onun için özel olduğumu söylüyorlar. Jean bir kezinde bana hayatında bir tek beni ve Jennifer Goode’u sevdiğini söylemişti. Bu türlü kabullenmiştim ben de bunu.
Fakat asıl ilgi alanı müzikti. Caza bayılıyordu. Max Roach, Charlie Parker, Miles Davis vs. Crosby’deki dairede bunları dinlerdi. Great Jones’daki daireye taşındığında klasik müziğe ilgi duymaya başladı. (Andy Warhol tesiriyle sanıyorum). Deneysel müzik yapmayı seviyordu. Yapımcılığını üstlendiği bir plak bile çıkardı, kendi cebinden. Bir rap plağıydı, K Rob ve Rammellzee üzere rapçilerle birlikte. Siyah üzerine beyaz plak kapağını da kendi çizdi. Bin adet basmıştı sanıyorum. Bende bir tane vardı, nasılsa bir tane daha alırım diye düşünerek birine armağan ettim lakin almadım. Fotoğraflarının gerisinde yatan esin kaynağı caz müzisyenleriydi, kendini onlara yakın hissederdi.
Erken devir caz müzisyenlerinin pek birçok, olağan ki, çaldıkları otellerin ve gece kulüplerinin ön kapılarından giremiyorlardı, art kapıdan ya da mutfaktan girmek zorundaydılar ve sanıyorum Jean bunu beyaz sanat dünyasında kendi yerine dair bir metafor olarak görüyordu. O, beyaz sanat dünyasına daha evvel hiçbir siyahın yapamadığı bir formda dalmıştı.