Siyaset yapış üslubunu, salt his yüklü tartışma biçimi münakaşaya sıkıştırdık.
Düşünceye, lisana akıl hâkim değil.
Öfke politik hayatın merkezine yerleşti, kimse kimseyi dinlemiyor. Kimse karşı tarafın ne dediğiyle ilgilenmiyor. Tek taraflı irtibat isteyen bu baş hiçbir mevzuda uzlaşma istemiyor. Karşı tarafa kör, sağır, dilsiz…
Hiç lakin hiç esnek değil; karşı tarafın bir tek haklı-doğru talebi ve fikri yoktur!
Ki bunlar:
Öğrenmek- anlamak peşinde değildir.
Sizin ne dediğinizle hiç ilgili değildir.
Hatalarla yüzleşmek arayışında değildir.
Bunlar kendine propaganda yapan, hakikati görmezden gelenlerdir. Kaybettiğinde de “hırsızlık” üzere çeşitli mazeretler ile yapay algı peşinde koşturanlardır. Ve:
Taraftarlığına uymayan, yapan yazıya-konuşmaya bile çabucak etiket yapıştıranlardır; cürmü bucu!
Sözde herkes ortak akıl-demokrasi istiyor. Lakin çoğumuz siyaseti incitici münakaşalar yapmak sanıyoruz… Görünen şu: Tek emel var, karşı tarafı yenerek cezalandırmak! Ah! Daha 100 gün evvel deprem hepimizi kardeş yapmadı mı?
Bu siyaset yapma biçimi “Bizim Mahalle”ye Erdoğan’dan bulaşmış olmasın sakın! Ya da televizyonlardaki reyting emelli ağız dalaşlarından!
***
Çevremde, “Erdoğan’a niye karşınız” sorusunun cevabı olarak “otoriter” olması söyleniyor. Erdoğan’ın gidişiyle, demokratik hak ve özgürlüklerin tümüyle baskı altında tutulduğu, siyasal yetkinin tek elde toplandığı, baskıya dayalı totaliter yönetimin son bulacağı düşünülüyor.
Peki:
Otoriter güce giden süreç nerede başlıyor: Parti içi demokrasiyi ortadan kaldırarak…
Yani, önder oligarşisi yaratılarak…
Yani, parti içi demokrasi kültürü katledilerek…
AKP/Erdoğan’ı tanıyoruz.
Ya başkaları farklı mı?
Bir yıldır birebir mevzuyu farklı cümleler ile söz ettim/ edeceğim:
Cumhurbaşkanı adayını siz mi belirlediniz? Hayır.
Milletvekili adaylarını ve sıralamasını siz mi belirlediniz? Hayır.
Bugün size ne diyorlar; “oy kullanın”, “sandığı sahip çıkın.” Size yalnızca bu iki misyon düşüyor bu seçim sürecinde!
Niye cumhurbaşkanlığı adaylık sürecinde sizin hiç fikriniz sorulmadı?
Niye milletvekillerini önder ve kurmayları dört duvar ortasında belirledi?
Geçelim efendim geçelim…
***
Son günlerde gündemde olan bir siyasetçi örneği, Tuncay Özkan:
CHP 37’inci kongresi, Tuncay Özkan’ı Parti Meclisi’ne seçmedi. Kılıçdaroğlu, delegelerin üzerini çizdiği Tuncay Özkan’ı partinin medya ve kurumsal irtibattan sorumlu genel lider başdanışmanı olarak görevlendirildi!
Mesele Tuncay Özkan değil, bir anlayışı örneklemek için bu ismi verdim. Genel başkanlığa gelirken demokrat görünen Kılıçdaroğlu bile başkan egemenliği, başkanın değişmezliği anlayışı/ lider sultasına yenik düştü. İstediğini istediği yere koydu, istemediğini partiden kovdu!
Parti içi demokrasinin olmadığı ülkeler demokratik yapıya kavuşamaz. Partisini dönüştüremeyen ülkesini de dönüştüremez…
Yalın gerçekle yüzleşmek zorundayız:
Partiler ülke için bir şey yapmayı değil, bir şey olmayı hedefleyen aç gözlü insanların çıkar ortaklı yapılarına dönüştürüldü.
Siyasi meslek, kesinlikle bir şey olmak üzerinden kurgulanınca lidere en çok itaat eden en kıymetli koltuğa oturur oldu!
Bu siyasi anlayış; konuşturmaz, tartıştırmaz, fikir ürettirmez. “Parti disiplini” önderin elindeki sopadır.
Bakınız:
Gidiniz oyunuzu veriniz, sandıkları koruyunuz. Kazanma umudunuzu daima güçlü tutunuz. Sonuna kadar çaba ediniz. Bunlara tek kelamım olamaz. Bunlar gurur verici politik hallerdir.
Derdim, sizlerin coşkulu umudunuzun her seferinde sömürülmesidir.
Soner Yalçın