Can Acer’in şiir, hikaye ve yazıları Fayrap, Prestij, Post Hikaye, Cins, Şiir Versus, Karabatak, Hece, Hikaye Gazetesi, Çevrimdışı İstanbul, Türk Lisanı, Mahalle Mektebi mecmualarında yayınlandı. Birinci kitabı olan Demirin Demiri Kesme Sesi’yle Necip Fazıl Birinci Eserler Ödülü’ne layık görüldü. Birinci kitap heyecanını aktaran Acer, şiirlerini bilgisayarda yazdığını söyleyerek ekliyor: “Şiir zati konforsuz bir alan. Konfor alanını bir de defter kullanmanın meşakkatiyle daraltmak istemem.”
İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Semih kaplanoğlu’nun Süt sinemasında bir sahne var. Karakter şiirinin mecmuada yayımlandığını görünce sokağa çıkıyor, başını geriye atıp küçük bir çığlıkla koşuyor. Bu türlü ağır bir duyguyu kitabım yayımlandığında hissetmedim. Kayıtsızlık hissi daha baskındı. Yedi yıldır metin yayımlıyordum ve mecmualarda de olsa bir tatmine ulaşmıştım. Gelişen bir şeyin doğal bir sonucu üzereydi. Heyecan uyandırmadı bende. Lakin mecmuada birinci defa bir şiirim çıktığında büyük bir heyecan duyduğumu hatırlıyorum. Mayısın biriydi. Ankara’da 1 Mayıslar gergin geçiyor. Polislerin ve hareketçilerin ortasından Turhan Kitabevi’ne gidip mecmuayı aldım. Yayımlanacağını evvelce editör söylemişti. Süratlice çevirmeye başladım sayfaları. Şiir sondaydı. Sayfaları çevirirken düşündüm herhalde basmadı diye. O yarım dakika bana çok uzun gelmişti.
Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Okumaya başladım. Basım sürecinde bir kusur olmuş mu diye denetim ettim.
Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Ailem yanımdaydı kargo bana ulaştığında. Babama imzaladım. Kendi imzasıyla. Hâlâ kitap imzalarken onun imzasını kullanıyorum, benimki nahoş.
BAŞLANGIÇ BİLGİSİNİN OLMADIĞI YERDE MİTLER ORTAYA ÇIKAR
Yazmaya nasıl başladınız?
Başlangıç öyküleri hepimizin ilgisini çekiyor zira nasıl başladı sorusu hayatın en gizemli, elimizde tatmin edici bir karşılık için en az bilginin olduğu soru. Varlığın başlangıç öyküsünü bilmiyoruz. Unsurdan canlılığın nasıl ortaya çıkabileceğini bilmiyoruz. İnsanın varlık sahnesine çıkışını tatmin edici bir muhakkak takip edemiyoruz. Kendi ferdî öykümüzde de bu bu türlü. Mesela şuurumuzun uyandığı anı ya da kadınlık ve erkeklik farkındalığımızın başlangıcını bilmiyoruz. Başlangıç bilgisinin olmadığı yerde mitler ortaya çıkar. Yaratılış mitleri üzere. Beşerler mevcut olmanın kıssasını bilemiyorlar ve o başlangıcı mitleştiriyorlar mesela. Bu hali ben pek çok şairde de görüyorum. Kendi başlangıç mitlerini kuruyorlar. Birçoklarının anlattığı şiire başlama kıssasına baktığımızda sinematografik sahneler görüyoruz. Şuurla deneyim ettikleri bir kırılma durumu var anlattıklarında. Ben şiire başlamamda bu türlü bir kırılma anını hatırlayamasam da ilgimin nasıl derinleştiğini hatırlıyorum. Lisede okul kütüphanesinden Zühal Tekkanat’ın hazırladığı Papirüs Şiirleri Antolojisi’ni okumuştum. Orada Cemal Süreya, Turgut Uyar, İsmet Özel, Zarifoğlu, Dağlarca, Eloğlu üzere isimler vardı. Her birinden birkaç şiir olsa da bu kadar büyük ismi arka arda okumak şiirin ciddiyetini fark etmemi ve o dünyaya girmemi kolaylaştırdı.
Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Çoğunlukla gece yazıyorum. Gündüz yazdığımdaysa yürümek üzere rutin ancak ritmik bir hareket yaparken şiire ağırlaşmış buluyorum kendimi. Gece şuurlu bir formda oturuyorum şiire lakin bu gündüz yazmaları tabiatıyla gelişiyor.
Defter mi, bilgisayar mı?
Bilgisayarda yazıyorum. Şiir esasen konforsuz bir alan. Konfor alanını bir de defter kullanmanın meşakkatiyle daraltmak istemem.